“ အပမွီခဲ႔ေသာ… ”

‘‘စာအုပ္သြားငွားတာ” လို႔ ကၽြန္မစကားစေတာ့ မိတ္ေဆြက “ေၾသာ္... ရတယ္လား ” လုိ႔  ေရလိုက္ငါးလုိက္ျပန္ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မ မခ်ိဳမခ်ဥ္ၿပံဳးေနမိေပါ့။ ရွက္ရယ္လု႔ိပဲ ညႊန္းရမလား။ ရည္ရြယ္ရင္းကေတာ့ Samuel Beckett စာအုပ္တစ္ခ်ိဳ႕ငွားဖုိ႔ု႔ စာၾကည္႔တုိက္ကို ေရာက္သြားခဲ႔တာ။ “ဘာငွားလာတယ္ မွတ္လဲ ” လို႔ ဆက္ေျပာမိေတာ့“အင္း..ဘာငွားလာခဲ့လဲ ” လုိ႔ သူ စကားေထာက္ေပးရဲ႕။ “Twilight နဲ႔ New Moon”  လို႔ ေျပာအၿပီးမွာ  သူက “အာ...ေသလုိက္ပါေတာ့ ” တဲ႔။ ကၽြန္မ မထိန္းႏုိင္ဘဲ ရွက္စႏိုးရယ္လိုက္မိျပန္။

ဟုတ္တယ္ ဒါဟာ ရွက္စရာပဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔ အဲဒီစာအုပ္ေတြ ငွားခဲ႔မွန္း စဥ္းစားမရႏိုင္ေသး။စာၾကည္႔တုိက္ထဲဝင္ဝင္ခ်င္း မိန္းကေလးတစ္ေယာက္လက္ထဲမွာ အဲဒီစာအုပ္ကို ျမင္စဥ္မွာပဲ တုန္လႈပ္ရီေဝသြားခဲ႔တာ။ ၿပီးေတာ့  အဆင္အျခင္မဲ႔ Young Fiction ဆိုတဲ႔ စာတမ္းေအာက္မွာ မ်က္ႏွာပူေႏြးစြာ အခ်ိန္ၾကာၾကာရပ္ေနမိတာ။ ေနာက္ေတာ႔ အလစ္သုတ္သူခိုးလိုေဘးဝန္းက်င္ကို က်ီးလန္႔စာစား ၾကည္႔ကာ အဲဒီစာအုပ္ေတြကို ျဖတ္ကနဲအလွ်င္အျမန္ ေကာက္ဆြဲယူကာ စာအုပ္အငွားမွတ္ေပးတဲ႔စက္ဆီ အလွ်င္အျမန္သြားခဲ႔မိတာရယ္။

“ကေလးေလးလား..ခင္ဗ်ားက” လို႔ သူက ဆိုေတာ့ ဘယ္လုိဆင္ေျခေပးရမလဲလို႔ မေတြးေတာႏုိင္။ ေသခ်ာတာက အဲဒီေသြးစုတ္ဖုတ္ေကာင္ရုပ္ရွင္ကို  လံုးဝမႀကိဳက္ခဲ႔ဘူး။ စာအုပ္ကိုေရာဆိုရင္…  ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြအတြက္ ေရးထားတဲ႔ စာအုပ္ကို ကၽြန္မ ဘယ္မွာ စြဲၿငိႏုိင္ပါ့မလဲ။ဒါေပမယ္႔ “ စာမ်က္ႏွာ ၄၉၈ ရြက္ ကို တစ္ထုိင္တည္း ဖတ္တာေနာ္” လို႔ မလိုအပ္ဘဲ အရွက္ေျပေျပာမိျပန္တာ။ “ စိတ္ေမာတယ္..” လုိ႔ သူကေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မ ရယ္ေနမိေပမယ္႔  အမွန္တရားဟာ လွလွပပရက္ရက္စက္စက္ တိုက္ခုိက္ျပန္ေပါ့။ “ဘာလုိ႔လဲ....ဘ၀ခ်င္းမတူတဲ့ ခ်စ္သူ အတြက္လား ” တဲ႔ ။ တခါတေလမွာ စကားတစ္ခြန္းဟာ ဓားဆယ္စင္းထက္ ဆိုးႏိုင္ပါလားလို႔ လက္ခံလုိက္ရတာ။ ႏွလံုးသားနံရံတစ္လႊာ အက္ေၾကသြားသံကို ထပ္မံၾကားရျပန္။ ဒီေမးခြန္းကို ဘယ္လုိေရွာင္လႊဲရပါ့။  “ကၽြန္မက ေသြးစုတ္ဖုတ္ေကာင္အေၾကာင္း စိတ္ဝင္စားေနတာ ” လို႔သာ အမွန္တစ္ဝက္ဆိုႏုိင္ေအာင္ပဲ ႀကိဳးစားႏိုင္ခဲ႔ရဲ႕။

ခက္တာက သူ႕ရဲ႕ ေဝဖန္ပိုင္းျခားႏုိင္စြမ္းဟာ ကၽြန္မထက္ သာလြန္ေနခဲ႔။ “ခင္ဗ်ားခ်စ္တဲ႔သူနဲ႔ တူလုိ႔လား” တဲ႔။ ဒီထင္ျမင္ခ်က္မ်ိဳး ကိုယ္တိုင္ေပးမိမွာစိုးလုိ႔ ကိ်ဳးေၾကာင္းျပဆင္ေျခေတြ  ျပင္ဆင္ေနခဲ႔လည္း  ေၾကကြဲျခင္းနဲ႔သာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ရျပန္။ “ ဟုတ္”  ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မေရွာင္လႊဲနိုင္တဲ႔ အမွန္တရားေရွ႕မွာ လက္နက္ခ်လုိက္ရ။ ဒါေပမယ္႔ ကံေကာင္းေထာက္မစြာပဲ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ရခဲ႔တာ။ “ေတာ္ၿပီ...အဲ့အေၾကာင္းမသိခ်င္ ကၽြန္ေတာ္..ေခါင္းမူးလိမ့္မယ္” တဲ႔ ။ သူက စာနာစြာစကားစျဖတ္ခဲ႔လည္း မယံုမရွိပါနဲ႔ ။ လူေတြရဲ႕ ငရဲဆိုတာ သူတုိ႔ကိုယ္တုိင္ထြင္းတာရယ္။

ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီေလာက္ အေရးအသားည႔ံတဲ႔ စာအုပ္ေတြကို ကၽြန္မ ခဏခဏ လွန္ၾကည္႔ေနမိပါလိမ္႔။ လြမ္းလုိ႔ပါကြယ္။ ေအးစက္တဲ႔သူေတြ “ cold ones” ဆိုတဲ႔ စကားလံုးတုိင္းမွာ သူ႔ကို သတိရတယ္။ သူဟာ ႏွလံုးသားမဲ႔တဲ႔ ေသြးေအးသတၱဝါ။ မဟုတ္ဘူးလို႔ မျငင္းနဲ႔ေနာ္။ သူကိုယ္တုိင္ပဲ ေျပာခဲ႔တာ။ “ေသသင္႔ၿပီ”  လုိ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္က်ိန္ဆဲလည္း အမွတ္အသားမရွိတဲ႔ ႏွလံုးသားက စြဲလမ္းျခင္းကို မျဖတ္ႏိုင္။ အႏၱာရယ္ေပးႏုိင္တယ္လုိ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ေျပာခဲ႔တဲ႔  ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္လိုပဲ သူဟာေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္။ ဘဲလ္လာ ဆိုတဲ႔ ေကာင္မေလးမွာ ဒုကၡေတြကို ဖိတ္ေခၚတဲ႔ သံလိုိက္ဆြဲအားရွိေနတယ္လို႔ တင္စားခဲ႔သလိုမ်ိဳး ကၽြန္မလည္း တစ္ဘဝလံုးကံဆိုးဖို႔ က်ိန္စာရွိမွာပဲ။

စာအုပ္ထဲက ေဒါသသည္းတဲ႔ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္ကို ျမင္ေယာင္တုိင္း သူပဲလုိ႔ ထင္မိရဲ႕။ ဒါေပမယ္႔ စိတ္ကူးယဥ္ေသြးစုတ္ဖုတ္ေကာင္ဟာ သူ႔စိတ္ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ သာလြန္ေကာင္းမြန္သူရယ္။ဟုတ္ကဲ႔ ။ သူဟာ ကၽြန္မအေပၚ ၾကင္နာညွာတာမႈတစ္မႈန္ကေလးမွ မေပးခဲ႔ဘူး။  ထပ္မေျပာပါနဲ႔။ ကၽြန္မ နားလည္ၿပီးသားပါ။ သူ ကၽြန္မကို မခ်စ္ဘူး။ လံုးဝ မခ်စ္ခဲ႔ဘူး။ ေသးေသးေလး၊မႊားမႊားေလး၊ ျမဴတစ္စေလးေတာင္ မခ်စ္ခဲ႔ဘူး။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ပံုႀကီးမခ်ဲ႕ပါနဲ႔ ။ ကၽြန္မက နာက်င္ခံစားရျခင္းမွာ ေပ်ာ္ေမြ႔ခ်င္သူလုိ႔ ။ ႏွိပ္စက္ခံရျခင္းမွာ သာယာခဲ႔တယ္လို႔မ်ား ထင္ေနသလား။ ေအာ႔ႏွလံုးနာစရာ။ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးမႈအလံုးစံုဟာ ဒီလုိစြဲခ်က္အတင္ခံခဲ႔ရတာ။ ရယ္… ရယ္ရေသးေတာ့ေလ။

အစြယ္တေဖြးေဖြးေအာက္မွာ ဘဝနိဂံုးမခ်ဳပ္ခ်င္လုိ႔ အၿမဲထြက္ေျပးခဲ႔ေပမယ္႔ ႏွလံုးသားပါသြားတာေတာ့ ကၽြန္မလည္း  ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ သူက ပညာရွင္ရယ္ေလ။ ဒီလိုသက္ေသမဲ႔ဆိုမိျပန္ေတာ့ ကၽြန္မသာ လြန္က်ဴးသူ။  သူ႔ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ဇယားအကြက္ေပါင္းမ်ားစြာ။ သူ႔လက္မွာ ဓားေပါင္းမ်ားစြာ။ သူလွည္႔စားထားတဲ႔ ေမွာ္ဖန္ခြက္အမ်ိဳးမ်ိဳးက လင္းလက္ေနတဲ႔ သက္တန္႔မ်ိဳးစံုဟာ အရိပ္အေယာင္မ်ားသာ။ ခါးလုိက္တာ။ ခံႏိုင္ရည္ဟာ လြန္သြားၿပီ။ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္ဟာ အသက္ရွင္မႈအတြက္သာ လည္ေခ်ာင္းေသြးေသာက္တာ။ သူကေတာ့ အပ်င္းေျပသက္သက္ ႏွလံုးေသြးနဲ႔ ေျခေဆးလိုသူသာ။ မယံုဝံ႔ေလာက္ေအာင္ တုန္လႈပ္ေၾကာက္ရြံ႕ဖြယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔မ်ား ဒီစာအုပ္ေတြ ငွားခဲ႔မိတာပါလိမ္႔။ ေနာင္တႀကီးစြာနဲ႔ ကၽြန္မ စာၾကည္႔တုိက္မွာ စာအုပ္ေတြျပန္အပ္ရင္း မဆင္ျခင္ဘဲ ျမစ္ေဘးထြက္ခဲ႔မိျပန္တာ။

ေရြးခ်ယ္မႈဟာ ဒီလုိပဲ အၿမဲမွားေနေပါ့။ လကို ေၾကာက္လုိ႔ ေခါင္းငံု႔ေလွ်ာက္ေနသူဟာ ေရျပင္မွာ လရိပ္ကို ျမင္စဥ္မွာ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္းေတြ လြတ္ထြက္သြားၿပီ။ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ ။ ဘာလဲ ။  “ ငါ႔ရဲ႕ လမင္း” တဲ႔လား။ သူဆုိခဲ႔တာ။ ေတာမွာ သြားေျပာ။ ကၽြန္မ တကိုယ္လံုး ေဒါသနဲ႔ တုန္ရီေနၿပီ။ သူ႔ကို ရန္မလုပ္ႏိုင္လုိ႔ လကိုပဲ ျပႆနာရွာရေတာ့မွာ။ ခက္တာက ျမစ္ေဘးမွာ ဘာေက်ာက္စရစ္ေသးငယ္မွ် အလြယ္တကူမရွိေနပါ။ ကၽြန္မ လက္ထဲမွာ ျမစ္ဆီပစ္ေပါက္ဖို႔လည္း ဘာမွ မရွိ။ ေရေပၚေမ်ာေနမယ္႔ ပစၥည္းမ်ိဳးကိုလည္း အသံုးမျပဳရဲ။ ပတ္ဝန္းက်င္ညစ္ညမ္းေစမႈနဲ႔ အေရးယူမခံရဘူးလုိ႔ မေျပာႏုိင္။ ေနာက္ဆံုး ႀကံရာမရေတာ့ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက အေၾကြေစ႔ကိုသာ အသံုးျပဳရေတာ့မွာ။

နာက်ည္းမႈေတြ စုစည္းလုိ႔ အၿငိႈးနဲ႕ရည္ရြယ္ခ်ိန္ပစ္လိုက္ေတာ့ ေရရိပ္မွာ လဟာ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာကြဲသြား။ ဟား…. ေပ်ာ္စရာေကာင္းလိုက္တာ။ စိမ္႔ထြက္လာတဲ႔ မ်က္ရည္မ်ားကို ျပဳတ္မက်ေအာင္ မနည္းထိန္းထားရ။ ၿပီးေတာ့ ေဆာက္တည္ရာမဲ႔စြာ ကမ္းနဖူးက အုတ္ခံုေလွကားထစ္ေလးေတြအတိုင္း ျမစ္ထဲ တစ္ျဖည္းျဖည္းဆင္းေနမိ။ “ေဟး…ေရထဲ ခုန္မခ်နဲ႔ေလ ” တဲ႔ ။  ေမွာင္ရိပ္အကြယ္က ေနာက္ေျပာင္သံ သဲ႔သဲ႔...။ ခုန္ခ်ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ။ ခုန္ခ်မွာပဲ။ ကၽြန္မ ေရထဲက်သြားရင္ သူလာကယ္မယ္တဲ႔ ။ ဟာ…ဟ။ မ်က္ႏွာေမာ႔ၿပီး ရယ္လုိက္မိရာ မ်က္ရည္ေတြ လြင့္စင္က်လာ။ပူေလာင္လြန္းလွခ်ည္႔။ လက္္ညႈိးေငါက္ေငါက္ထိုးၿပီး ေျပာခ်င္မိရဲ႕။  "လူလိမ္ ။ လူလိမ္။ လူလိမ္!...  "လို႔။ မုန္းတယ္။ သိပ္မုန္းတယ္။ အရမ္းမုန္းတယ္။

လည္ျပြန္ကြဲမတတ္ ေအာ္ဟစ္လိုက္လည္း အသံေလးတမွ်င္ပင္ လြင့္က်မလာ။ ဆင္းရဲပင္ပန္းလို္က္တာ။ ဒါေပမယ္႔ ဘယ္သူမွမသိႏိုင္ခဲ႔ဘူး။  သူလာကယ္မယ္ဆို ကၽြန္မ အရဲစြန္႔ခုန္ခ်မွာပါ။ ဘယ္လုိလဲ။ သိပ္ရယ္စရာေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား။ အဆံုးမွာေတာ့ ... သူေပါ့ေပါ့ပါးပါးလွည္႔စားသမွ်ကို ဘုရားစကားလုိ အေလးအနက္ထားမိသူ ကၽြန္မ အျပစ္ေတြခ်ည္းရယ္သာ။  

..........................................................................................................................

အခုကၽြန္မ ေရနစ္ေနၿပီေလ။ 
ဟာသပဲေနာ္။
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေအာင္ပြဲခံပါဦး။...။

(မွတ္ခ်က္။ စာအသစ္မေရးႏုိင္ေသးေသာေၾကာင္႔ မမသက္ေဝ tag သျဖင္႔ ေရးျဖစ္ခဲ႔ေသာဝတၴဳတိုကို စာတင္လိုက္ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွ် မရည္ရြယ္ပါ။ တူညီမႈရွိပါက မယံုၾကည္ႏုိင္စရာ တုိက္ဆိုင္မႈသာ ျဖစ္ပါလိမ္႔မည္။ )

ေမတၱာမ်ားျဖင္႔

မယ္ကိုး