အဆံုးစြန္ေသာ အရူးစိတ္နဲ႔ ဒီထက္ေနျမင္႔လို႔ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ႔တာမို႔ေရနက္ထဲ စဆင္းပါရေစေတာ့။ ရွင္သန္ခြင့္ကို အေမ႔လက္က ႏႈတ္ယူၿပီးေသြးရူးေသြးတန္းလက္အစံုနဲ႔ ေသတြင္းတူးၾကည္႔ပါဦးမယ္။ ဘဝကူးမေျပာင္းခင္ အသက္ဝဝရႈခ်င္လွၿပီေလ။ တကယ္ပဲ ဆက္လက္သည္းမခံႏုိင္ေတာ့ပါ။ ဆတ္ဆတ္ထိမခံႏိုင္ေအာင္ ထိခိုက္လြယ္လြန္းတာ၊ မတိက်မျပတ္သားႏုိင္တာ၊ လူေတြကို အေရးစိုက္လြန္းကာ ကိုယ္႔ဟန္မူရာကို သတိထားလြန္ေနတာ၊ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ယံုၾကည္မႈ ခ်ိဳ႕တဲ႔တာ၊ ဆက္ဆံေရးကစလို႔ အခ်စ္အဆံုး ဖူးပြင့္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္စြမ္းမဲ႔တာ၊ ေအာင္ျမင္မႈေတြ ဘယ္လုိရရ စိတ္ခ်ေက်နပ္မႈ ခ်ိဳ႕ယြင္းေနတာ ၊ အရာရာမွာ စိတ္မလံုၿခံဳမႈနဲ႔ ရွင္သန္ေနရတာ….။ ဒီ က်ိဳးပဲ႔ေနတဲ႔ အနာတရမ်ားစြာဟာ ကၽြန္မဘဝကို ေထာက္ကန္ထားတဲ႔ ဆူးခ်က္မ်ားသာ။
အရာရာကို ထိတ္လန္႔အားငယ္ရင္း စိတ္ဆင္းရဲပင္ပန္းမႈေတြနဲ႔ သမီး အသက္မရွင္ခ်င္ေတာ့ဘူး မေလး…။
မေလး…။
ဒီအေခၚအေဝၚကစလို႔ ကၽြန္မကို မ်က္ရည္စိမ္႔စိုေစၿမဲ။ အေမ႔ကို ဘယ္တုန္းကမွ အေမလုိ႔ ကၽြန္မ ေခၚခြင့္မရွိခဲ႔ပါဘူး။ “မေလး” တဲ႔ ။ အေမလ႔ိုေခၚဖို႔ ဘယ္သူမွ သင္ၾကားမေပးခဲ႔သလို ဦးေလး၊အေဒၚေတြ ေခၚသလို ကၽြန္မတုိ႔ညီအစ္မ သံုးႏႈန္းခဲ႔ၾကရ။ ဒီနာမ္စားတစ္ခုဟာ အေမ႔အတြက္ အေရးထားစရာ ကိစၥမဟုတ္ေပမယ္႔ ကၽြန္မအတြက္ေတာ႔ အမည္ေခၚခြင့္ကေလးကလည္း ဒဏ္ရာနက္နက္ဆိုတာ အေမ မသိခဲ႔ဘူးရယ္။ မေလးဘယ္တုန္းကမွ သမီးစကားကို နားစိုက္မေထာင္ခဲ႔ဘူးပဲေနာ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ဒီတရားဝင္ခြင့္ပန္ၾကားခ်က္မ်ား
ဒါေပမယ္႔ မေလး ခုခ်ိန္ကစၿပီး သမီးရဲ႕ေရာဂါစုကို လူဘံုအလယ္မွာ ကုသေတာ့မယ္။ သမီးရဲ႕ေရာဂါလကၡဏာေတြကိုေဆးစစ္ၿပီး အစေဖ်ာက္ေတာ့မယ္။ေခါင္းငု႔ံႏႈတ္လံုတဲ႔ သမီးလိမၼာမ်က္ႏွာဖံုးနဲ႔ ဆက္လက္ အရူးရင့္လုိ႔ မျဖစ္ေတာ့လို႔႔ပါ မေလး။ အခုလိုေသငင္ေဇာေမ်ာေနခ်ိန္မွာ ဓာတ္ၾကမ္းတုိက္မွ လြတ္ေျမာက္မွာ မုိ႔ိုလုိ႔ပါ။ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါေလးျဖစ္ျဖစ္ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ေလး သမီး ၿပံဳးပါရေစ။
ဒါေၾကာင့္ ခုခ်ိန္မွာ Karyl Mcbride ရဲ႕ “ Will I Ever Be Good Enough?” {Healing the Daughters of Narcissistic Mothers} စာအုပ္ဟာ ကၽြန္မအတြက္ေနာက္ဆံုးကုထံုးပါပဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆိုရင္ျဖင့္ စိတ္ေရာဂါအထူးကုေတြနဲ႔ ကၽြန္မ မေဆြးေႏြးရဲေသးဘူး။ ငယ္စဥ္ကတည္းက အေမ႔အေၾကာင္းေဝဒနာကို ရင္ဖြင့္ရတာ မေကာင္းမႈလုိ႔ ထင္ခဲ႔မိတာ။ အလြန္တရာျမင့္ျမတ္ႀကီးက်ယ္တဲ႔ အေမ႔ေမတၱာဖြဲ႔ေတြက ကၽြန္မရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြကို တုိက္ခုိက္ေျခာက္လွန္႔ခဲ႔တယ္။ မိန္းမဆိုးျဖစ္မွာ ကၽြန္မ သိပ္ေၾကာက္တယ္။ လိမၼာခ်င္တဲ႔ သမီးေကာင္းျဖစ္ခ်င္သူမို႔ တရားစခန္းေတြ ဝင္ၿပီး ဘုရားကု ကုုခဲ႔ရဲ႕။
မေလးေျပာခဲ႔ဖူးတယ္ေနာ္။ “ကိုယ္႔သမီးေတြကို တရားစခန္းဝင္ေနတယ္လုိ႔ေျပာရမွာ သိပ္ရွက္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ယူ႔သမီးက depression ဝင္ေနလားလို႔ေျပာၾကတယ္” တဲ႔။ ဒါေပမယ္႔ ဘာေၾကာင့္ ကၽြန္မ တရားစခန္းေတြဝင္ခဲ႔တယ္ဆိုတာ အေမ မေမးခဲ႔ပါဘူး။ အမွန္စကားဆုိရရင္ ၁၆ႏွစ္အရြယ္ မိန္းကေလးအေနနဲ႔ တရားစခန္းေရာက္သြားျခင္းမွာ နိဗၺာန္လိုခ်င္လို႔ မဟုတ္ခဲ႔ဘူးရယ္။ “အေမ႔ေမတၱာကို မယံုၾကည္သူဟာ ဘယ္သူ႔ေမတၱာမွ မယံုၾကည္ဘူး”လို႔ စာအုပ္ေတြထဲကေျပာတဲ႔အခါ ကၽြန္မ အေၾကာက္လြန္သြားခဲ႔တယ္ေလ။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကိုမွ မယံုၾကည္ရရင္ေလာကအလယ္မွာ သမီးဘယ္လုိရွင္သန္ရေတာ့မွာလဲ မေလး။
ဒါေၾကာင့္ ဘုရားရဲ႕ေမတၱာေတာ္ အရိပ္ခိုကာ ေဆာက္တည္ရာရေအာင္ ကၽြန္မ ႀကံေဆာင္ခဲ႔တာရယ္။ ကၽြန္မ လူျဖစ္ခ်င္ေသးတယ္။ စိတ္ဓာတ္ျပည႔္ဝတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖုိ႔ ကၽြန္မမွာ အခြင့္ရွိတယ္မဟုတ္လား။ မနက္ခင္းေတြ သန္႔စင္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ႔။ အရိပ္မည္းေအာက္က လြတ္ေျမာက္ဖို႔ လံု႔လထုတ္ခဲ႔။ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ရယ္ေမာႏုိင္ေအာင္ အားကုန္လႈပ္ရွားခဲ႔။အမုန္းရဲ
ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခု ေက်ာ္ၿပီးတဲ႔တိုင္ေအာင္ တပါးသူေတြရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းစကားေတြကို သံသယထားေနဆဲရယ္။ ဒါဟာ သဘာဝလား။ တကယ္ပါ။ သိပ္ခ်စ္ခဲ႔ေပမယ္႔လည္း အခ်စ္စာေမးပြဲမွာ နလန္မထူေအာင္ က်ရႈံုးခဲ႔ပါၿပီ။ ေမတၱာေလးတစ္စေတာင္ ခ်စ္ခဲ႔သူနားလည္ေအာင္ ပံုေဖာ္ႏုိင္တဲ႔သူ ကၽြန္မ မဟုတ္ခဲ႔ပါဘူး။ ဒီလို မငိုႏုိင္ မရယ္ႏုိင္ေတာ႔ေအာင္ စိတ္ဓာတ္ၿပိဳလဲခဲ႔သူကို ခယ္ရိုလ္ရဲ႕ စာအုပ္က မ်က္ရည္စိမ္႔စုိေစႏိုင္ခဲ႔တာ။
အနာနဲ႔ေဆး တည္႔ခဲ႔ၿပီလား။ ဒီစာအုပ္က အတၱဝါဒီမိခင္ေတြေၾကာင့္ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ သမီးေတြရဲ႕ စိတ္က်န္းမာေရးကို ဒီစာအုပ္ေလးက ကုသေပးႏုိင္မယ္လုိ႔ ယံုၾကည္မိရဲ႕။ ဒီလုိဆိုလို႔ အေမ႔ကို တကိုယ္ေကာင္းသမားလုိ႔ စြပ္စြဲတာ မဟုတ္ရပါဘူး တကယ္ပါ။ ကၽြန္မတို႔ ညီအစ္မကို အေဒၚေတြလက္မွာ လႊဲအပ္ခဲ႔ျခင္းဟာ တရပ္တေက်းမွာ အစိုးရတာဝန္ထမ္းေနျခင္းေၾကာင္႔
သမီး အခ်စ္သိပ္ငတ္ပါတယ္ မေလး။ ဒီလုိေျဖာင့္ခ်က္ကို အေမ႔ကို ကၽြန္မ ရင္ဖြင့္မဆိုခဲ႔ေပမယ္႔ေမတၱာကို လ်စ္လ်ဴမရႈခဲ႔သလို အေရးမထားသလိုနဲ႔ေရာင္႔ရဲႏိုင္သူလည္း မဟုတ္ခဲ႔ပါ။ေတာင္းယူမွ ရမယ္႔ေမတၱာကရုဏာေလးတဆုပ္တဖဲ႔အတြက္ မာနထားခဲ႔မိတာ အမွားလား။ တစ္သက္လံုး ကၽြန္မ အျပစ္ျဖစ္သြားၿပီလား။အေမဆိုတာ သမီးအတြက္ စံနမူနာတဲ႔ေလ။ ဒီစံကေလးသာ ၿပိဳကြဲသြားရင္ ခ်စ္သူ၊ဇနီးထားလုိ႔ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ဖို႔ အတြက္ေတာင္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဖြ႔႔ံ႔ၿဖိဳးဖို႔ ခက္သြားၿပီတဲ႔။ ကၽြန္မရဲ႕ ကံေၾကြးေတြပဲလား။ဒါေပမယ္႔ လက္မခံႏုိင္ေသးဘူး။
ဆိုရိုးေတြလည္း ရွိျပန္တယ္။ အေမကို မခ်စ္တတ္သူဟာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မခ်စ္တတ္ဘူးတဲ႔။ ဟင့္အင္း။ အေမနဲ႔တကြ လူတစ္ခ်ိဳ႕ကို ကၽြန္မတကယ္ခ်စ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အေမ မသင္ၾကားခဲ႔တဲ႔အတြက္ ခ်စ္ျခင္းကို ဘယ္လုိပံုေဖာ္ကာ ခင္က်င္းရမလဲဆိုတဲ႔ပညာ ကၽြန္မ မတတ္ကၽြမ္းခဲ႔ဘူးရယ္။ ဘာပဲျဖစ္ခဲ႔ ႀကံဳခဲ႔ အေမ႔ကို ကၽြန္မ သိပ္ခ်စ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ဆင္ျခင္ဥာဏ္နဲ႔ ဇြတ္မွိတ္ထားတဲ႔ ခ်စ္ျခင္းလား ဆိုတာ ကၽြန္မ အသံကို ကၽြန္မ ၾကားခြင့္ရဖို႔ အခ်ိ္န္က်ၿပီေလ။ သမီး လူပီပီသသ ရွင္သန္ခ်င္ေသးတယ္ မေလးရယ္။ …။
(ဆက္ရန္…)
မယ္ကိုး
